Opeens woonde ik in het droomhuis, dat ik als architect altijd had willen hebben. Dit nieuwe huis was spectaculair, helemaal van glas. Glazen wanden, glazen dak en een glazen vloer. Het huis zweefde hoog boven de rivier; door de vloeren zag ik de boten varen. Door de wanden in de verte de lichten van de stad en door het dak de blauwe lucht met de witte wolken.
Maar waar waren de mensen? Ik miste mijn buren. En wat een mooie droom leek, bleek een nare nachtmerrie.
Wat was ik opgelucht toen ik wakker werd! In de alledaagse werkelijkheid woon ik met mijn man in zijn ouderlijk huis uit 1904 in een kleurrijke wijk in Den Haag. Een huis met een poortje in de tuin naar de buren; eerst paste mijn toen jonge schoonmoeder op het kleine buurmeisje. Later paste het grote buurmeisje op haar inmiddels oude buurvrouw.
Nabuurschap; het bestaat nog echt bij ons in de straat. We leiden allemaal ons eigen leven, maar we horen toch bij elkaar. We vieren feest met elkaar en steunen elkaar in moeilijke tijden. We hebben elkaars sleutels en snoeien de heg voor elkaar. Als ik de straat in fiets, is er altijd iemand om even een praatje mee te maken. Daar word ik blij van. Opeens blijkt de gewone werkelijkheid mijn droom te zijn; Een warm huis, vol ontmoetingen. Een veilige plek, stevig verankerd in een sociale omgeving.
Maar wat voor mij de gewone werkelijkheid is, is dat niet voor iedereen. Onze droom bij Centrum Groepswonen is om de gewone werkelijkheid voor iedereen socialer te maken. Om mee te helpen aan veilige, gezellige woongemeenschappen, waar jong en oud blij van worden. Wij kunnen deze droom niet alleen verwezenlijken. Wij hebben vele handen nodig; van dromers, doeners, denkers en bouwers. Helpt u mee onze droom te verwezelijken?
Auteur: Terry van der Heide (voormalig directeur)
