“Een mens heeft meer nodig dan alleen maar mooi weer”
Interview met de heer Nash ( 86 jaar) van woongroep Stanfasti.
In de gemeenschappelijke ruimte van woongroep Stanfasti in het Laakkwartier spreken we de heer Nash, een vitale man afkomstig uit Suriname. Hij vertelt ons hoe hij destijds in Nederland terecht is gekomen en hoe de woongroep, nu bijna 25 jaar geleden, is ontstaan.
In Suriname was de heer Nash werkzaam als landmeter, een mooi beroep wat hij met veel plezier uitvoerde. Zijn motto: “je bent rijk als je je idealen kunt verwezenlijken” bracht hem op het idee om in 1970 naar Nederland te gaan om zijn vier kinderen betere kansen te geven. Een sollicitatie bij een bedrijf in pijpleidingen leverde hem een baan op in Papendrecht. In het begin woonde hij in Den Haag en had hij naast zijn baan s’ avonds nog een tweede baan om te sparen voor de overkomst van vrouw en kinderen uit Suriname. Zijn werkgever had al snel in de gaten dat ze een “goeie’ in dienst hadden en boden hem aan het geld voor de verhuizing voor te schieten zodat zijn gezin snel over kon komen. Zo geschiedde en het gezin kreeg een woning in Papendrecht. Nog voor het gezin over was ging hij met een collega langs het grofvuil en wist zo een en ander bij elkaar te scharrelen voor de inrichting van het huis. Het gezin raakte snel ingeburgerd. Voordat ik naar Nederland ging realiseerde ik mij al dat ik in een blanke maatschappij terecht zou komen waar mensen met mijn huidskleur een extra inspanning moesten leveren om erbij te horen, aldus de heer Nash.
Na de onafhankelijkheid van Suriname in 1975 begon het bij hem te kriebelen en stuurde hij een bericht naar het waterleidingbedrijf in Suriname. Al snel ontving hij een bericht terug dat ze mensen zoals hij hard nodig hadden en moest hij zijn baas vertellen dat hij weg zou gaan. Zijn baas was niet blij met deze boodschap maar reageerde heel sportief. “Suriname heeft mensen zoals jij nodig”. De situatie in Suriname verslechterde na 1982 en tijdens een bezoek aan Nederland voor het huwelijk van zijn zoon werd hij weer gevraagd voor een baan in Nederland. Zodoende keerde hij in 1985 weer terug. Naast zijn werk had hij nog een andere hobby, namelijk koken. Als jongeman kreeg hij te horen dat bij bepaalde groepen de volgende gedachte leefde: “Alle Surinaamse mannen moesten leren koken want als vrouwen ongesteld zijn ( niet rein) mogen zijn niet koken voor hun mannen en moeten de mannen of anderen koken”. Die gedachte speelt uiteraard al heel lang niet meer. Tijdens expedities in Suriname had hij ook veel geleerd van koks die meegingen. In Wassenaar werd hij gevraagd als kantinebeheerder bij voetbalvereniging Robin Hood. Als snel hadden ook de andere voetbalverenigingen in de gaten dat daar lekker gekookt werd en kwamen de leden ook daar eten.
In 1996 gebeurden er twee belangrijke ingrijpende dingen in het leven van de heer Nash. Zijn vrouw werd ziek en heeft hij zijn baan opgezegd om voor haar te kunnen zorgen. Wel is hij toen nog een aantal jaren aan de slag geweest als kok in een klein pandje in de Oranjestraat, la Bamba. Tegelijkertijd werd de woongroep Stanfasti, standvastigheid, opgericht. Een groep van ongeveer 30 Surinaams Creoolse mensen mocht nog voordat ze intrek namen in het pand aan de 1e Laakdwarsweg een weekend met elkaar doorbrengen in een hotel om elkaar beter te leren kennen en afspraken te maken over de nieuw te formeren groep. Dit werd gefaciliteerd door de Goede Woning, de voorganger van de huidige verhuurder Staedion. Men had een goede tijd met elkaar, er was veel saamhorigheid en zorg voor elkaar. Na een aantal jaren werd de groep kleiner door overlijden en opnames elders en kwam de klad er een beetje in. De heer Nash kreeg toen het goede idee in de algemene ruimte van het complex een ouderensoos te beginnen waar ook de buurtbewoners welkom zijn. Tot op de dag van vandaag is dat een groot succes en komen mensen uit de hele buurt deel nemen aan de activiteiten die georganiseerd worden. Eens in de vier weken kookt hij nog voor de zo’n 30 mensen die op maandag na de Bingo blijven eten.
”Ik ben niet oud, ik heb geluk, ik ben alleen een beetje vroeg geboren’. Met deze mooie woorden sluit hij ons gesprek af.
